Safety in bear country

(Foto: the nortshore)

In Gent kom je geen beren tegen. In de rest van ons land ook niet. Wanneer je naar Canada op reis gaat, dan wordt beren ontmoeten plots wel een realiteit. Meer nog, men doet er erg veel moeite om te communiceren wat je moet doen als je een beer tegen komt.

Over het algemeen zijn er een paar duidelijke regels: ga op stap in groep (we hoorden vaak de regel van 4 aanhalen: er is nog nooit een groep van 4 mensen of meer aangevallen door een beer), maak lawaai door te praten (de beer zal dan vanzelf weglopen), wandel niet naar de plaatsen waar beren zich voeden (vooral bessen) en benader nooit een beer (100 meter afstand) mocht je die dan toch tegenkomen.

De Canadezen waarmee wij op stap gingen, hadden altijd ofwel bear spray mee, ofwel een klein toestel waarmee je lawaai kon maken (zoals een geweerschot). Echt gerust waren ze er dus duidelijk zelf niet in. Misschien niet zo onbegrijpelijk als je artikels las in de plaatselijke krantjes genre ”how bears learn that homes mean food” (The Question, 26 juli 2007). Hongerige beren laten zich al eens verleiden door verlaten huizen waar afval in te vinden is. Daar begint meestal het probleem: de beer breekt binnen in het huis omdat hij voedsel ruikt, maar zal vanaf dan ook inbreken in huizen als daar geen redenen voor zijn. Per jaar schiet men daarom een 10-tal beren dood omdat ze probleem-beren geworden zijn. Niet alleen toeristen moeten dus gewaarschuwd worden, ook bewoners dragen bij tot een goede samenleving tussen beer en mens.

Ondanks de duizenden ontmoetingen die mensen met beren hebben, vallen er weinig gewonden. Toch las ik tijdens de reis in de krant een artikel over een mountainbikester die de week voordien overleed na haar ontmoeting met een beer. Als je dat leest, lijkt het allemaal abstract, maar na zelf met de mountainbike in de bossen van Whistler gereden te hebben, kan ik er mij iets bij voorstellen. Met de mountainbike vlieg je echt door die bossen (het is daar de zomeractiviteit bij uitstek), maar de beren lopen ook op die paden. En waar je als wandelaar een beer tijd kan geven om weg te lopen, is dat minder het geval als je komt aanvliegen met een fiets. Alle verhalen die ik in de kranten gelezen heb over negatieve ontmoetingen met beren, hadden dan ook mountainbikers in de hoofdrol.

Of ik zelf een beer gezien heb? Ik helaas niet. Zij wel. Zoals het hoorde bleven we op afstand zodat de beer tijd had om weg te gaan. Of misschien durfden we niet meer verder rijden en was de beer al lang weg tegen dat we weer verder reden…

In elk geval een ideaal onderwerp om straffe verhalen over te vertellen. Of de komkommertijd met te vullen.