Capturing the Friedmans

Nu ik terug in een cultuurstad woon, kan ik weer wat vaker naar de bioscoop. Dit weekend gaan kijken naar de documentaire "Capturing the Friedmans". Hij valt qua publiciteit helemaal in het niets in vergelijking met de huidige hype rond Michael Moores Fahrenheit 9/11, en ik verwacht dat hij amper een paar weken gedraaid zal worden.

De feiten: eind jaren tachtig ontdekken speurders dat Arnold Friedman, leerkracht en tevens vader van een gezin met drie zonen, in het bezit is van kinderporno. Samen met één van zijn zonen geeft hij ook computerles en na ondervraging van de studenten worden vader en zoon beschuldigd van pedofilie en meervoudige verkrachting. Uit zelfbehoud zullen beiden schuldig pleitten. Vader Friedman pleegt zelfmoord in de gevangenis, zoon Jess komt na 13 jaar vrij.

Het bijzondere aan deze documentaire ligt zeker niet in zijn filmische kwaliteiten. Wel het feit dat de familie Friedman videofreaks waren en hun eigen ondergang gefilmd hebben. In de documentaire worden deze beelden afgewisseld met getuigenissen van vandaag en dit met alle actoren in deze zaak. En dan ontdekt men dat niemand zo zeker meer is van de gepleegde feiten. Er is nooit enig fysiek bewijs geleverd en geen enkel slachtoffer kan zich de feiten nog herinneren, tenzij die ene onder hypnose. Arnold Friedman was met zekerheid een pedofiel, maar over de gepleegde feiten twijfelt iedereen.

De juridische waarheid is al een paar jaren gekend, maar de feitelijke waarheid blijft een open vraagstuk (denken we hierbij aan de vragen die nooit opgelost zijn rond de slachtoffers van Dutroux). En het is net dat spanningsveld die maakt dat de film in je hoofd blijft hangen. Door het gebruik van home video’s en getuigenissen beleef je het verhaal mee vanop de eerste rij. Het oordeel mag je zelf vellen, de documentaire laat dit helemaal aan de kijker over. Een uniek document over de zoektocht naar een waarheid waarvan de sleutel nog niet gevonden is, en een verhaal dat je niet meer los laat.